Pazo da Buzaca é a oferta de Pepe Vieira para celebracións. Lugar de San Lourenzo, Moraña, 986235342. Espazo privilexiado e unha oferta gastronómica, moi configurable, respaldada por dúas estrelas Michelín.
Todo vén a conto dunha voda.
A voda de Mabel e Anxo. Nin máis nin menos.
Anxo para min é coma un fillo. E agora Mabel tamén.
Estes fillos engadidos veñen envelenados; son fillos por devoción e non por obriga; porque che peta; porque son dignos fillos dos seus pais e fieis herdeiros dos avós, porque lles deches máis dun coliño cando non abultaban máis ca un garavanzo.
Quéreos e admíraos porque son uns tipos extraordinarios.
Máis alá dos desexos do corazón, foi un gran día. Para todos os invitados pero sobre todo para eles e para os seus pais. Pepe, Merce, Sergio, Mabel (nai).
Sen que sirva de precedente, haberán de pasar outro par de lustros para que neste blog repita fotos de persoas, aí queda unha das imaxes do día, os felices pais agardando turno para o baile inicial.
Desde aquí, e sen menosprezar outros aspectos non tan prosaicos, gostei moito da comida.
Non é doado cociñar para grandes grupos, e as vodas, de media, adoitan ser grupos moi numerosos.
Antes as celebracións eran moi diferentes. Lembro os nosos tempos, os dos quince ou trinta mariscos, o peixe, a carne asada, a tarta nupcial, a tarta ao güisqui, en fin, outro concepto radicalmente diferente.
Claro que de Pepe Vieira hai que esperar máis, moitísimo máis; e a verdade é que a min non me defraudou. Malia ser cociña multitudinaria, está pensada e realizada ao milímetro para que todo estea no seu punto no momento de ser servido.
Os aperitivos son singulares, moi pensados, ben executados e ofrecidos en cantidade.
A mesa de queixos, de aquí (queixo do país Amalia Mosteiro, Terra de Airas Moniz, Braojos de Cantagrullas, Majorero DOP del Tetir, Queixo curado Iniesta Manzanaro…), e de alá (Brie de Meaux Dongé, Comté Marcel Petite, Gouda L’Amuse 24M, Cremoso de Cañarejal, Colston Bassett Stilton NYD…), acompañados de diversidades de pan e froitas e marmeladas, é, simplemente, brutal; persoalmente podería ter quedado alí pegado todo o día (e parte da noite). A exhibición de empanadas de Pepe Vieira, de millo e de trigo, de xoubas, de atún ou de carne, é unha necesaria concesión ao clasicismo. Mágoa que a miña galopante sensibilidade ao gluten non me permise explaiarme a gusto.
Os aperitivos, digamos, de deseño, propios do Camiño da Serpe, non teñen desperdicio, nin no enunciado, nin na concreción: Lagostino frito e picante con po de boletus; Buñuelo de bacallau con emulsión de verduras escalibadas; Gyoza de allo porro e lagostinos, salsa teriyaki e po de algas; Zamburiña asada con yuzu e mollo de pementos de Padrón; Mexillóns ao vapor con curry verde cilantro e menta; Filloa de remolacha con steak tartar e follas frescas; Dumpling de costela barbacoa, cítricos e corteza de porco; Cogollo tenro, roast beef con encurtidos e pesto; Croqueta cremosa de queixo Stilton; Empanadilla crocante de tenreira, tetilla fundente e salsa de piparras. Brioche de carne ao caldeiro á chama con cilantro e menta; Pan de leite, chipotle e lombo de vaca á chama; Taco de cochinita pibil, cebola vermella encurtida e padróns.
Impensable chegar a todo. Probas de aquí, probas de alá, e cada bocado é un golpe nos fociños do padal. E xa vedes, hai para todos os gustos, desde a tradición máis enxebre da carne ao caldeiro ou os pementos de Padrón, ata esa pequena viaxe polo mundo a través de Xapón, India, China, Inglaterra, Italia, Francia, México…
E aínda estaba por chegar o Forno Kamado de Bivalvos. Os croques, as navallas, en fin, sen decatármonos xa levamos metido no corpo o alimento de toda unha semana.
Xa na mesa, con tempo e relaxación para facer fotos, chega o menú propiamente dito.
A vieira asada con crema untuosa de apionabo, pel de porco fritida e panceta ibérica.
Peza melosa de tenreira glaseada con nube de parmesano, alfábega e tetilla á mostaza.
A tarta crocante de mazá feita no momento con xelea de reineta asada e leite aromatizada de vainilla.
Para empurrar, un branco de Valdeorras (Montenovo), un tinto da Ribera do Douro (Antídoto) e un espumante da Bairrada (Quinta das Bágeiras Bruto Rosado). Dediqueime especialmente a un tinto que me agradou moito; fresco, limpo, sedoso, cunha persistencia notable e un equilibrio moi destacable entre a froita madura e o lixeiro toque da madeira con fondo afumado.
Malia ter os sentidos cada vez máis saturados, os tres pratos foron in crescendo. As vieiras, moi ricas; pero a carne sóubome excepcional (moi tenra, melosa, zumenta e moi reforzada polos toques de parmesano e o molliño de tetilla con mostaza). A sobremesa, tiña, a priori, unha prensa non todo boa que para min mereu; cada vez gosto máis destas tartas de mazá que admiten mil e unha variacións a partir dun concepto común; neste caso resultoume moi, moi rica; polo mollo de vainilla pero sobre todo pola xelea de mazá e pola fusión de todos os sabores na boca.
Alá para a noitiña, e para mitigar os efectos da barra libre, surtido de gominolas, selección de cachorriños quentes, variado de bocados italianos (pizza, bruschettas…), e, como non, para poñer de novo os pés na terra, en concreto na de Ponteareas, unhas deliciosas rosquillas (tradicionais e folladas) de Ancla, ou sexa do tío Quico.
Só de escribir, síntome xa un chisco empapuzado, así que…, mellor deixalo por hoxe.
Felicidades Mabel, Felicidades, Anxo. Felicidades, mamás e papás. Moitas felicidades a todos, e a vós, os felices protagonistas, que teñades unha vida tan plena como a que nos tocou vivir aos vosos maiores.