Jorge Caeiro é un deses casos en que novos cociñeiros están a recoller o facho do bo facer familiar para adaptar a cociña de sempre aos momentos actuais.
Mais neste caso, e en contra da normalidade, sen pasar por escola de hostelaría.
Primeiro foi ese gusto polos fogóns que en propias palabras vénlle ‘de sempre’, algo que se debe transmitir polo sangue e que pode ser unha mestura de meco, intuación, boa man… Logo, o fisgar de lonxe o bo facer primeiro das avoas e logo da nai, a continuación os primeiros pinitos, a aprendizaxe práctica dos fundamentos, as bases, os caldos, os mollos… E, xa por fin, unha curiosidade infinita que leva á procura de información, á investigación, ás temperaturas, ás coccións, ás texturas e sabores…
Casa Tito dá de comer en Campo Lameiro desde 1975; ten sona na zona, soubo facerse un lugar a base de cociña tradicional e hoxe, case corenta anos despois, está a coller novos pulos grazas a unha segunda xeración de Caeiros-Rey.
Rehabilitado nos últimos tempos, o local é amplo, luminoso, de ángulos moi rectos, dominado polo azul e as fotografías que dan cor ás paredes.
A carta principal está baseada no produto e na cociña da zona. Vai desde un caldo ata a croca ou a richada. Ademais, una serie completa de tentacións por encargo; o cocido, o polo de curral ao forno ou o año…
…E, claro, a cociña de outono-inverno: a caza e as setas.
Foi este e non outro o motivo polo que nos achegamos ata aquí, con Pepe e Merce, nos primeiros días deste xélido inverno.
Pedimos un menú de degustación a gusto do cociñeiro e, a verdade, saímos moi, pero que moi satisfeitos.
Comezamos cun salteado de setas. Magnífico. Unha explosión de texturas e sabores ligados pola untuosidade dun mollo que daba unidade ás catro ou cinco variedades. Gran principio.
De segundo, os feixóns con lebre. Feixóns negros, para dar aínda ‘máis’ cor ao prato. Cun puntiño de alegría en forma de picante, resultan moi saborosas sen resultar excesivamente fortes; dentro da tradición, un preparado moi actual. Quizá o momento máis alto da comida.
Solombo de xabarín sobre unha cama de mazá, cun queixo fundido por riba e todo envolto nunha saba de panceta e espolvoreado con sésamo e perixel. Éste era quizá, o prato máis elaborado, o máis estudado ata lograr un resultado rico. Conxunción de sabores ben ensamblados nos que quizá me sobraba un chisco da forza dominante do queixo. En todo caso, un prato de notable moi alto.
O círculo pechouse coa perdiz. Estufada e envolta nunha especie de pisto da base do preparado; de acompañamento patacas-palla (podía ser, tamén, o pombiño ou algunha outra peza, pero todos optamos pola perdiz). Como o resto de pratos, a sorpresa de atoparse con todo o sabor da caza pero sen ese exceso de forza, talvez bravío, que fai que nalgúns casos os bichiños de monte se convertan en bocado cun toque excesivo, empapuzante.
Coa sobremesa chegou outro dos momentos altos da comida (recoñézome cada vez máis e máis lambón).
Unha panacota de castaña con fíos de laranxa amarga por riba e unha especie de buñuelos recheados dunha masa de tres fariñas acompañados de froitos vermellos. Calquera dos dous, bocados exquisitos. De novo enganan as aparencias e unha panacota elaborada única e exclusivamente de castañas resulta tan saborosa como suave e cunha textura cremosa realmente atractiva.
Magnífica comida que abre todo un mundo de posibilidades para futuras repeticións.
Por calidade do produto, innovación e prezo (con dúa botellas de Cabo do Mundo, mencía de 2012, dúas augas e os cafés, 32 euros por cabeza), co alto nivel amosado na comida de hoxe, antóllaseme un local que debería superar os límites comarcais e saír das propias fronteiras. Moi recomendable.
Restaurante Casa Tito
Jorge Caeiro
Estrada de Codeseda, 10
Campo Lameiro (36110)
Teléfono:986 752 021
Móbil: 699 958 719
E-Electrónico
Facebook
GPS: 42,540369ºN 8,543530ºW
Localización en Mapas de Google
PD. Por certo, e aproveitado a conxuntura, non está de máis facerse unha pequena ruta polas numerosas mostras da arte rupestre que hai nos arredores de Campo Lameiro.