Excursión polo noroeste e norte. O Parador da Costa da Morte en Muxía. As incribles Meninas de Canido en Ferrol. A Exposición de fotografías de Peter Lindbergh en A Coruña.
En resumo, Arte, arte da boa.
O máis rendible a nivel gastronómico foron as comidas en A Casa da Crega (Caldebarcos) e en Campos (Lugo), ás que lles dedico as súas propias entradas.
Primeira noite no Parador da Costa da Morte, Muxía, Alfonso Penela, 2011-2019.
Fóra polémicas sobre a súa orixe como ‘compensación’ de J.M. Aznar a Galicia pola xestión do desastre do Prestige (Nunca Máis!), ou sobre a resolución do concurso público de proxectos para a súa construción, o Parador de Muxía paréceme unha boa obra de arquitectura.
Destacaría, para empezar, a súa localización. Na enseada de Lourido, na ladeira oeste da cuncha, orientado ao nordés, ofrece unha experiencia natural impresionante. Está ao pé do camiño dos faros.
Un segundo aspecto é o seu deseño en cascada con predominio para as liñas horizontais, e no que, a partir dos edificios principais, os andares dos cuartos van caendo cara ao mar cubertos de vexetación; un moi interesante exemplo de integración e mimetismo co entorno que se acentúa aínda máis cando caemos na conta de que os materiais e tons imitan a arquitectura tradicional galega.
Espazos amplos e luminosos, decoración exquisita, coidada ata o mínimo detalle nunha clara tendencia actual na que prima o minimalismo apoiado en materiais nobres: a pedra e a madeira.
Destaque especial para a decoración a base de obras de arte galegas.
Merecida mención para a impresionante fotografía de Xurxo Lobato na que un mar negro está a piques de devorar a sinistra proa do petroleiro.
O Parador da Costa da Morte é, imaxino, a obra coa que todo arquitecto debe soñar. Obra pública sen límite de presuposto (ou cun presuposto estratosférico), para deseñar de principio a fin un hotel que pretende ser icónico na zona.
Desde o punto de vista da estética, é unha obra importante, que paga a pena visitar, feita con sentido e gusto.
Se falo como hóspede, ás veces sentín como se por momentos primase o deseño fronte á funcionalidade.
Segundo día, Ferrol, barrio de Canido, As Meninas.
Fixen non menos de dúas centas fotografías nun breve espazo de apenas catro pequenas rúas. E non foron máis porque, sen nos decatar, o tempo botouse enriba e nos quedamos sen luz.
Meninas, meninas, meninas… Cubistas, futuristas, realistas, abstractas, feministas, provocativas, irrecoñecibles, irreverentes, loitadoras, fermosas, emotivas…
A selección non responde a ningún criterio. Son unha mínima parte. Se acaso, un pouco de variedade.
Todo comezou cun chalado que levou polo mundo adiante ao seu Makako proclamando que Ferrol Mola. A foto de abaixo á esquerda é do domingo en Canido, a da dereita, de 2017 en Bombarda, Porto.
Eduardo Hermida, artista urbano, colleu a remuda e comezou a pintar o seu barrio, Canido, o máis golpeado da cidade máis golpeada polas sucesivas reconversións, con grafitis inspirados no cadro As Meninas de Velázquez.
Empezou coa súa filla e pronto empezaron a sumarse artistas e afeccionados do propio barrio. A partir de aí, e como por arte (de maxia) a colaboración de artistas urbanos de todo o mundo, as edicións anuais, as subvencións, e un proxecto que non ten equivalente en todo o mundo, que marca un fito na historia do grafiti e devolve a Ferrol o seu lugar no mapa.
Terceiro día, A Coruña, Exposición de fotografías de Peter Lindenberg. Unlod Stories. Historias incontadas, ou non contadas, ou sen contar, ou tal vez por contar.
Forma parte das exposicións destacadas, a nivel mundial, deste 2021.
Un proxecto cultural só accesible a unha persoa na que coincidan un interese teimudo por traer a exposición á súa cidade natal, e os cartos necesarios para facelo.
Marta Ortega.
Un investimento faraónico que hai que agradecer.
A fotografía é unha especie de irmá menor das artes, da cultura. Non é doado visitar exposicións dedicadas integramente a un fotógrafo, aínda menos a un fotógrafo da talla mundial de Peter Lindbergh.
E con entrada gratuíta.
A ocasión esixía un esmero especial á hora de facer fotografías da exposición.
Non tanto das imaxes de Peter Lindbergh como da montaxe da exposición, coidada ata o máis mínimo detalle.
En todo momento tentei respectar o estilo. O branco e negro, procurar a expresión, naturalidade, contrastes, por momentos abusar do gran…
Aínda que se hai que usar a cor, hai que facelo con todas as consecuencias, como na impactante sala ‘Testamento’, na que se presentan diferentes retratos dun home condenado a morte e un vídeo do seu rostro.
E, de propina, outro grafiti: o xa famoso Xulio César de Lugo, de Diego As, recoñecido por Street Art Cities como unha das obras do mes de agosto a nivel mundial.
E o cemiterio municipal de Cores, en Dumbría, da arquitecta Rosana Pichel (2013); rompe con todo precedente neste tipo de construcións. As lápidas, en múltiples cores, evocan o mundo xeométrico de fase abstracta de Mondrian.