Non entraba nos meus plans escribir sobre as nosas vacacións en Roma.
Qué dicir neste voso espazo adicado a restaurantes de Galicia dos refrixerios de dous vulgares turistas na pomposamente bautizada como Cidade Eterna?
Claro que neste mesmo caderno virtual atopo a desculpa (practicar co Dicionario de alimentación e restauración), e no Faro de Vigo de hoxe mesmo, domingo, o motivo que me corocircuíta e me obriga a ese curioso exercicio de martirizar aos teus mellores amigos coas fotos das vacacións.
No Faro de hoxe, Luis M. Alonso, na sección La mirada de Lúculo e co título Turín e o espírito nacional, aticula a súa particular homenaxe ao Martini aproveitando o seu 150 aniversario.
De todo o lido, excesivamente centrado no paradigma literario-cinematográfico do Martini seco, quedo con dous apuntes.
Primeiro, a fórmula secreta do Martini. É grazas a ela que practico o vocabulario.
A saber, o Martini é o licor destilado despois de sazonar e quecer a infusión dun atado de herbas aromáticas nun viño branco do norte de Italia -viño que se supón de dubidosa cualidade, se non beberíase sen engados-; as herbas recoñecidas son: follas de asente, maiorana, noz moscada, tomiño, xarxa (tamén chamada salvia), canela, anís, fiúncho (hai quen lle di fiollo), cravo e artemisa (ou herba de Nosa Señora).
As proporcións deben carecer de importancia…
Dous. A poeta, contista, activista e non sei cantas cousas máis, Dorothy Parquer, co seu cáustico inxenio, coa súa retranca non dubidaba en afirmar, a propósito do Dry Martini: ‘Adoro tomarme un Martini, dous como moito. Despois do terceiro atoparédesme debaixo da mesa. Despois do cuarto, debaixo do camareiro’.
Tomando como norma de viaxe aquilo que os irmáns portugueses expresan como lá em Roma, faça como os romanos, antes ou despois, hai que dedicarlle un tempo xeneroso a un aperitivo.
Nós fixémolo en domingo, na hora que os nosos avós dirían do vermú, na saída de misa de doce -misa de doce en santa María!-. E, xa de facelo, ao grande, nunha terraza da Piazza do Popolo.
Segundo entras na praza -tanto ten, pola vía Rippetta, polo Corso ou pola do Babuino- hai dous bares: un, á dereita, o Canova, e outro entrando á esquerda, o Rosati. Disque a relación entre a situación, o nome e o pé político do que coxean os fregueses non é circunstacial nin gratuíta nestes dous locais.
Inconscientemente os pés, os nosos pés, lévannos á esquerda e sentamos na terraza do Rosati, e desde alí, co aperitivo e por algo máis dunha hora, vemos Roma pasar. Mestura perfectamente acoplada de pantalóns curtos e garavatas, de présas e balbordos fronte á morosidade, de ciclistas e maletas, de fotos e realidades que se omiten mutuamente.
Como non podo negar de que bando estou, mesturo o vermú e os canapés coa miña fervorosa dedicación de tentar fotografar o que pasa por diante dos nosos ollos.
Como simples seres humanos, foi unha hora fantástica.
Desde o punto de vista turístico, miserable perda dun tempo precisoso.
Este desliz esnaquiza o plan do día e anula sine die a visita prevista ao Foro Itálico (nacido ‘Foro Mussolini’), co seu epicentro no Stadio dei Marmi, estadio arrodeado de colosos encargados por Mussolini para ver de magnificar unha cidade que non precisa de novos engadidos (e moito menos de engrandecer a sona do propio caudillo)
Creo que aproveitamos moito máis no Rosati.