Para moitos dos que as coñecen, as illas Cíes pasan por ser o Paraíso.
Non vou dicir que para min o sexan, cuestión de crenzas, pero si é un dos lugares que máis cerca pode estar do paraíso dentro desta nosa terra.
Como cada ano por fin de curso, o venres celebramos a despedida cun día de relax nas Illas Cíes; arredor dos douscentos alumnos e alumnas e dez profes.
O tempo acompañou e resultou un día perfecto.
Primeiro unha pequena –pequeniña– andaina, e logo praia, moita praia, e moito sol, moitísima auga, xogos, competición de voley-praia, brincadeiras, alegría, risas, moi bo rollo…
Nestas fotos –a da dereita do facebook do propio bar– podedes ver que á hora da comida tamén estabamos nun paraíso dentro do paraíso.
Mentres uns compañeiros vixiaban a comida dos rapaces nunha sombra cercana, os demais comimos no restaurante Serafín, no acceso sur da praia de Rodas. Logo houbo algún que outro relevo para que todos os que quixesemos comer de servilleta prendida puidesemos facelo.
E comimos na terraza, con esas árbores, creando unha especie de microclima, como ceo, co mundo en forma de paisaxe aos nosos pés.
Unha gozada.
As navallas estaban, simplemente, fantásticas.
Todo un luxo para unha comida, digamos, de traballo.
Do resto, aí tendes, uns peixiños tan frescos como ben fritidos: xoubiñas, chinchiños, raia e moita, moita ensalada.
Todo moi bo e espectacularmente preparado e servido.
O día estaba quente e tiraba da fecha: cervexas fresquiñas (con e sen gaseosa, con e sen alcol) e moita auga. Con xeados e cafés pagamos algo menos dos 17€ cada un.
No tocante á cantidade, eu personalmente quedei perfecto.
Nas Cíes pódese comer en tres locais: o Serafín, do que veño de falar (679 349 065), o restaurante do Camping –tamén moi recomendable, lembro un ano que comimos un arroz fantástico, 986 687 504–, e o Rodas, a carón do molle de embarque dos barcos de liña, nunha vella fábrica de salazón (636 659 522); disque o Rodas funciona como bufet, pero non teño referencias directas del. Normalmente imos ao extremo contrario da praia e así queda bastante a desmán.
Un delicioso día de traballo.
Sobre todo porque, como lle comentaba aos meus compañeiros, eu, como na mili, xa conto para atrás: quédanme dúas excursións ás illas Cíes.