laurel. toñi vicente

Hai un ano xusto, finais de 2010, visitabamos Laurel, restaurante de Toñi Vicente, daquela, en Noalla, Sanxenxo.
Aproveitaba a ocasión para escribir a miña modesta homenaxe a Toñi por todo o que representou no meu espertar e posterior camiñar por este mundo do coitelo e garfo.

    Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres

O sábado fomos renovar votos, con Maru Diego e Roi -ten que ir afacéndose-, ao último proxecto de Toñi Vicente: un novo Laurel, no porto de san Adrián de Cobres.
Na súa entrevista ao Faro co gallo da inauguración, Toñi adiantaba que se trataba dun proxecto rompedor, un achegarse -físico e culinario- ás orixes, ao sur, a Vigo, á tradición, á cociña familiar do Pé do Muño  alá por terras de Tomiño.

Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres

O contorno do restaurante é marabilloso. Unha palafita literalmente enriba do mar, sobre postes de madeira, no porto deportivo de san Adrián de Cobres (o local que antes ocupou o Noray).

Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres

O interior, aberto en todo o seu perímetro ao mar, mantén o ‘toque’ Toñi Vicente, un estilo que, antes dela, era difícil atopar nesta nosa Galicia. Ese plus de sinxeleza, de cores pastel tirando a neutras só rotas pola arte multicor que colga das paredes, un centro navideño aquí, claridade, limpeza decorativa, orde, delicadeza, sobriedade, equilibrio, cada cousa no seu lugar… Os asentos, algún cadro, a vella pintura de Laxeiro… iconas que levan con ela moitos, moitos anos e colaboran nesa certa sensación de regreso a casa.

Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres

A proposta, como prometera a cociñeira, é clásica, a propia dun local que ofrece ‘Pata con Garbanzos’ todos os xoves e ‘Lacón con Grelos’ os domingos. Ademais, e unicamente por encargo, un menú de degustación de 35 €, moi na liña do que tomamos hai un ano en Revolta (ver).
Entre os entrantes, algún marisquiño bivalvo (as ameixas fritas ao cilantro ou as navallas ás prancha) e moitos clásicos (as croquetas, empanada, o carpaccio de polbo, o salmón marinado, revoltos…).
Peixes centrados na pescada, o bacallao e o peixe sapo enfrontados a diferentes preparacións (á galega, á prancha…)
Das carnes, o magret de pato, o clásico solombo á pementa verde ou ao queixo de Cabrales (lembro cando o tomei por primeira vez no Síbaris…), perdiz en escabeche morno (que por certo hoxe non quedaba), etc.
Carta de viños bastante curta pero equilibrada e ben confeccionada tanto en denominacións como en prezos.

Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres

Malia a reconversión -en especial de prezos- Toñi non perde os bos costumes e obséquianos cun chupito de crema que, quente como vén, axuda a entonar os corpos e preparar os estómagos. Compartimos as croquetas, a empanada (de bonito) e unhas zamburiñas á prancha.

Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres

De prato, un pixín á prancha (Carmen), dúas de fígado de parrulo braseado sobre torrada, e eu o bacallao con cebola pochada e cachelos.

Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres

De sobremesa eu tomei a, tamén clásica, Torrada da miña nai con xeado de piña, Carmen a Torta de mazá quente con xeado de vainilla, e Maru e Diego o Coulant de chocolate.
Total, con cafés, augas e un Ébano (por certo, un Ribera que xa me sorprendeu no seu momento, que me gusta ben, e cunha magnífica relación calidade-prezo, moi válido para comer en restaurante), dicía que pagamos apenas os 30 euros por persoa.

Restaurante Laurel Toñi Vicente Cobres

Por moitos avatares que teña pasado nos últimos anos, Toñi Vicente segue a ser Toñi Vicente, coa súa man para os puntos de cocción, coa técnica, a experiencia acumulada ao longo dos anos, con ese especial sexto sentido para a cociña, coa súa tremenda sensibilidade…
Imaxinade o que pode resultar de dedicar todo o anterior a pasar unhas zamburiñas pola prancha, ou a ligar a bechamel para as croquetas, ou a preparar a torrada da nai e poñela de base a un figado de parrulo pasado pola brasa.
Un luxo. Un auténtico luxo… agora ao alcance de todos.
O que si, termos moi claro para evitar malos entendidos a que imos a Laurel.
Non a degustar as creacións que fixeron de Toñi Vicente a gran innovadora da cociña galega, a que sentou as bases do espléndido momento que hoxe vivimos, senón a aplicar todo aquilo a un simple solombo con patacas.

Laurel
Toñi Vicente
Porto deportivo. San Adrián de Cobres s/n
36142 Vilaboa
986 672 582
GPS: 42° 18′ o4.65″N,   8° 39′ 18.42″W
Localización en Mapas de Google