Hai coleccionistas para todos os gustos e tolemias, de selos, de reloxos de peto, de moedas, de tarxetas de teléfono, de notas necrolóxicas, de carteis de películas, de estilográficas, de chávenas de café…
Eu sumaríame a algunha das anteriores se non fose porque me sinto un pouco maior para embarcarme en novos veleiros.
Hainas tamén de días vividos e resumidos nas páxinas dun diario, hoxe nas entradas dun blog.
O vello protagonista de García Márquez coleccionaba prostiputas e rexistraba de cada unha delas o nome, a idade, o lugar e un breve recordatorio das circunstancias e o estilo. Meu pai coleccionaba os sobres do azucre para o café e chegou a almacenar algo máis dos dez mil en pouco menos de corenta anos. Agora que estamos a desmontar o vello piso familiar non sabemos o que facer coas corenta carpetas, todas mimadas e clasificadas, que conservan unha boa parte da memoria do noso pai.
Eu colecciono facturas de restaurantes.
Unha teima coma outra calquera que no meu caso nada ten que ver coas deducións de facenda ou con recobrar as dietas. Cando non teño nada mellor que facer, cando son asaltado pola morriña do tempo que foi ou dubido que poida chegar a ser, cando paso varios días sen un triste bocado que levar á boca collo os cadernos e pérdome entre os números da miña colección.
Día 7 de decembro de 1980, Almorzo de chocolate con churros para dous en Bonilla, trinta duros, Xantar no Hostal Residencia Óscar Fernández de A Gudiña, todo un clásico nas tortuosas relacións viarias entre Madrid e o sur de Galiza, mil pesetas, Cea, cama e almorzo no parador de Tordesillas, catro mil oitocentas oitenta e cinco.
Teño facturas de restaurantes aos que non me gustaría volver, dos que si volvería pero dubido que chegue a facelo, porque xa non existen, porque quedan demasiado lonxe no tempo, porque os mellores recordos son para recordar e non para tentar imitalos, porque aínda queda moito por descubrir… simplemente porque non me gustaron.
Unha das xoias da colección topeina estes días cando desmontábamos a casa da miña nai. Nun andel da biblioteca estaban aqueles libros de Mi Primera Comunión dos catro irmáns. Dentro, os recordatorios, a lista de invitados, os regalos, o diario da xornada, algunha foto xa descolorida… e, no meu caso, a factura do convite para os invitados:
Por certo, o seis de decembro de 1980 foi o día en que Carmen e mais eu casamos, e o sete saímos de viaxe no histórico R-5 cor butano a percorrer toda España.