Gardaba unha magnífica memoria do noso debut en Allo e Aceite, alá por novembro de 2007, cando aínda estaban en Marín.
Aquelas croquetas de bacallao e as súas compañeiras de chocos, a tempura de lagostinos con maionesa de soia, o pisto de cantarellus con lombo de xurelo ao forno, o xelado de plátano… e todo coa calor e a cor dun espléndido Mano a Mano.
Hoxe, sábado de latricadas (onte fixéronse públicas as Estrelas Michelín 2012), regresamos a Allo e Aceite para celebrar os aniversarios de Pepe e Merce.
Por certo, parabéns para Silabario, ánimos para A Rexidora, e as dúbidas reiteradas sobre a xustiza-conveniencia-imparcialidade das guías gastronómicas: alcanzar as 10 estrelas nun período tan curto de tempo semella un gran éxito da gastronomía galega, pero, non hai nivel para algunha distinción máis?, persoalmente sigo a botar en falta locais como Culler de Pau; tamén me sobra algunha, e non precisamente por deméritos culinarios, en especial este ano en que a festa da vermella coincide co día internacional contra a violencia de xénero.
Por último creo non ser o único que pon enriba da mesa a gran pregunta: e, para cando unha segunda estrela galega?
Como a carta non dá opción a un menú de degustación, decidimos compartir tres entrantes e que cada quen se zafe co seu segundo e a sobremesa. Iso si, para todos, un par de augas e un Pétalos 2008.
Entrantes: Carpaccio de polbo da ría prensado con froitos secos, Timbal de lascas de bacallao con cebola confitada e pan de especias e Navallas con vinagreta de ourizo. Servidos nesta mesma orde, e sempre cun alto nivel, foron en claro progreso ata acadar o cume dese prato fantástico coas navallas.
Carmen e Merce, Paletilla de cordeiro sen óso con pasta fresca e boletus, Pepe o Atún vermello con crema de cebola e vinagreta de soia, e eu unha Carrilleira de tenreira no seu mollo con ceboliñas asadas. Racións quizá demasiado espléndidas.
Seica cada un acertou coa súa elección pois de meter man en todos os pratos, coincidimos en que o mellor é o propio.
Torrada ao forno con crema de caramelo, Escuma de limón con granizado de ron vello e xelado de mango, Escuma de queixo con xelado de marmelo e ruibarbo, e Sufflé de chocolate quente con xelado. As sobremesas moi ben: soben o nivel medio da comida.
De xeito global a comida está ben, OK segundo diría Alfonso, preparacións mellores e peores, nivel medio correcto, ningún prato dos que deixan auténtica pegada.
O prezo (35 euros por comensal) axuda a convertelo nun local recomendable para unha comida especial. Para min, e segundo o meu vello criterio, hai outras ofertas a coñecer en Pontevedra antes de repetir neste Allo e Aceite.
Xa para rematar, e no tempo do café e as infusións, dáme por reflexionar arredor dunha idea que non me parece en absoluto desdeñable: vai sobre os cociñeiros que dan o salto do progreso para abrir restaurante nunha vila máis importante, grande ou simplemente turística daquela na que naceron.
Allo e Aceite fíxose unha sona en e desde Marín, era o mellor, se estabas pola zona non había dúbida, mesmo te desprazabas –nós fixémolo- só por comer alí. Agora, en Pontevedra, ten que competir con non menos dunha ducia de establecementos do seu nivel, ben sexan co seu mesmo perfil, ou con ofertas máis clásicas pero cun nivel equivalente de cualidade.
E todo foi pensando en Risco, Otero Pedrayo, Cuevillas e demais membros de Nós en Ourense, cando viraron cara a un galeguismo moito máis acusado ao chegar á conclusión de que ‘o único xeito de ser europeos e universais é sendo plenamente galegos’.
Allo e Aceite
Pablo Romero
Rúa Nova de Arriba, 7
36002 Pontevedra
Teléfono: 886 203 587
Enderezo-E
Web dentro do Grupo Nove
GPS: 42.431277N 8.650326W
Localización en Mapas de Google
Verema: 8
Gourmetour: Si