mesón carnicería o cruce

Publicado el 14 noviembre, 202128 noviembre, 2021 por admin

O mesón-restaurante O Cruce (Vilatuxe, Lalín), ao abastecerse da propia carnicería, ofrece unha carta excepcional de carnes e un cocido á altura dos mellores de toda a comarca do Deza.

Primeiro cocido en Lalín da tempada 2021-22.
Cando xa levas media ducia e media de cocidos de Lalín ás costas, aprendes a valorar; non a puntuar nin cualificar. Valorar: este si; aqueloutro un pouco menos.
Este do Cruce, si; e léase un si enorme, en maiúsculas, esas mesmas maiúsculas das que non me gusta o abuso nun texto con pretensións de corrección lingüística.

A piques de cumprir os once anos de idade, dato que nos ascende á categoría de dinosauros antediluvianos no mundo dos blogs gastronómicos, e despois de 518 entradas, en Como, logo existo xa analizamos máis de un cocido de Lalín.
Lembro de xeito especial os de La Molinera, Currás e Cabanas, que foron anteriores ao blog, e xa con presenza nestas páxinas, cocidos como os de La Estación e Agarimo.

O Cruce está Vilatuxe, uns pasos máis adiante da estación e de La Estación.
Vive acompañado da carnicería Canda, que así se chama esta parte do negocio, para presumir de carnes de vacún e de porco de produción propia.

Nós viñemos ao cocido pero iso non quita para interesarnos polo resto da carta.
Entrando, á dereita, vemos un pequeno viveiro de mariscos no que destacan uns lagostinos do tamaño dun antebrazo. Seica este Cruce tamén ten sona polo seu marisco.
Durante a comida, o que máis vemos pasar son táboas de madeiras con diversos cortes de carne e cunha feitura que namora só de vela; cando se trata de grandes cortes, o cociñeiro e propietario sae a cortar a peza na mesa dos comensais.

A carta é ampla e moi variada.
Se nos centramos nas especialidades (por encargo, e como mínimo para 2 persoas) temos os arroces: Lumbrigante con arroz (25€) e o Arroz mariñeiro de berberecho e ameixa (22€). Tamén o Capón, o Cordeiro e o Kiko (20€). Por suposto o cocido (25-30€), e a Caza e a lamprea en tempada.
A sección de carnes tamén merece un destaque. Por citar exemplos para todos os prezos temos desde o Filete de tenreira (8€) ata o Chuletón de 1 Kg, o Solombo e o entrecosto todos eles de boi de Bandeira a 90€. No medio, algúns cortes máis accesibles (Croca de tenreira 14€, Solombo de tenreira 18€, Pluma de porco ibérico 16€, o Secreto, tamén de porco ibérico, 17€ ou o Churrasco de tenreira con patacas chourizo crioulo e ensalada, 16€. No tramo alto e sen chegar ao extremo, están os pratos nos que a protagonista é a vaca de Bandeira (Solombo, Entrecosto e Chuletón) por 45€, ou o Chuletón de tenreira de 1Kg, 32€).

Na carta atopamos un dos elementos distintivos (e moi, moi pouco usuais nun establecemento que se autodefine como mesón); a portada e a contraportada reproducen un fermoso bodegón do forcareicense Xosé Barreiro. O orixinal está colgado no comedor xunto con reproducións de Laxeiro, un orixinal de Sucasas e numerosas serigrafías numeradas de motivos gastronómicos.
Lémbrame a aquela carta de Toñi Vicente en Compostela tomando como referencia a Laxeiro.

O cocido, encargado cando reservamos mesa, comeza cunha saborosa sopa pouco graxenta para ser de cocido, e na que non podo reprimir botarlle unhas codias de pan.

Inmediatamente, o que considero o elemento máis distintivo do cocido de El Cruce: en táboa de madeira, media cacheira (somo catro) que o camareiro trincha con mestría. Un auténtico luxo. Os puntos de cocción e sal son excepcionais. Mágoa que non traía todos os bocados interiores; hai algúns anacos de magro do interior do cranio que son a quintaesencia do porco.

As patacas e a verdura (verza galega) posúen outra característica que as diferenza da xeneralidade coñecida. Tiña referencia de casas do meu círculo (máis de unha) nas que lle botan aceite ao cocido. Hoxe, as patacas e a verdura viñan embebidas en abundante aceite de oliva.
Ben, pero prefiro unha boa cocción nas augas do cocido e sen aceite; o aceite enmascara o sabor que deben ter unhas boas patacas e verduras coas esencias das carnes.

A fonte cos garavanzos e os chourizos, estes de carne e de cebola.
Para min desatacan os garavanzos; malia ter ascendencia zamorana, non son moito de garavanzos no cocido; a estes de hoxe nótanselles as horas de cocción nun auga cargada de sabores a porco; intensos e moi tenros; esmagados con pataca e salteados co chourizo son unha bomba de sabores.
Os chourizos de carne á altura da calidade dun restaurante que se autoabastece.
O chourizo de cebola é o único elemento dun cocido que nunca probo.

Bandexa con lacón, costela salgada e tenreira.
Tamén coas súas peculiaridades. O lacón, talladas grandes e cun corte fino que non é moi habitual; diría que 1cm de espesor; mantén todo o seu sabor e non me molesta en absoluto. A costela vén cortada transversal e non lonxitudinalmente; non entendo o motivo pero tampouco me molesta.

Gustoume o cocido.
Cada maestriño ten o seu libriño, e o cocido galego non pode ser menos; aínda máis: en Galicia é difícil atopar dous cocidos iguais. Os costumes familiares marcan tendencia. Garavanzo ou faba? Tal vez ningún dos dous? Grelos ou repolo? Quizá de ambos? Tenreira? Galiña? Polo? Que corte da tenreira? Unlla? Rabo? Óso de Soá? Orella? Unha tarteira? Dúas? Cinco?…
En fin, estame a apetecer escribir unha entrada dedicada por enteiro ao cocido galego.

Cando chegamos á sobremesa confirmamos que son bandeira en Lalín os doces cos que se completa un bo cocido. E tampouco nisto hai coincidencia.

As sobremesas

O queixo con marmelo

Filloas e cañas

O requeixo

A filloa con requeixo e mel

As herbas

Acompañado dun máis que decente mencía da casa e as correspondentes augas, cafés e chupitos, estamos ante un prezo pechado: 30 euros por comensal.
Contando con que o último en Agarimo (xaneiro de 2013), xa foron 35€, paréceme un prezo ben axustado.

Mesón Restaurante O Cruce
Lugar de Vilatuxe, 10
36519 – Lalín (Pontevedra)
986 782 428
GPS: 42.616431N, 8.1901537O
mesonocruce.es
Facebook
Instragram
Cociña: galega, tradicional
Peche: luns
Prezo: cocido 30€; carta a partir de 25€

aires frescos (e novos) en vigo

Publicado el 12 noviembre, 202122 noviembre, 2021 por admin

Víctor Conus, nacido en Cataluña de orixe andaluz, crea en Vigo o restaurante A mesa de Conus onde mestura orixe, educación, aprendizaxe e residencia nun restaurante atípico en case todo.

Atípico por nacer e medrar en tempos de confinamento.
Atípico por utilizar un modelo de local diferente que non hai moito coñecemos no Euskalduna Studio. Do que se trata é de xuntar a todos os comensais nun único servizo unificado ao mediodía e outro pola noite. O puño de comensais que conseguen unha das dez prazas, sentan na barra e asisten desde primeira fila a todas as evolucións e comentarios do chef. Trátase de compartir sabores, ollares e paroladas.
Atípico por ter captado a atención da guía Michelín nun tempo récord en momentos especialmente difíciles.
Atípico porque a cociña de Víctor Conus é unha explosiva mestura das súas orixes andaluzas e da súa aprendizaxe –sobre todo en Cataluña– aplicadas sobre o produto galego.

O resultado é un menú semanal que acaba converténdose en sete momentos a maioría deles moi especiais: dous aperitivos fixos, un entrante, un peixe, a carne de porco, unha pre-sobremesa e a sobremesa.
O prezo por comensal é de 45€.

Para o viño, e despois de comentar os nosos gustos e a preferencia unánime polos tintos, o consello do cociñeiro lévanos a un Antonio Madeira, Dão da sub-rexión Serra da Estrela (Seia) que, aínda sendo un tinto potente, acaba gustando con bocados fortes e menos fortes. Completámolo con augas, caña e cervexa sen alcol.

Para comprender a proposta de A mesa de Conus é importante saber que a súa familia se dedica, desde hai máis de sesenta anos, á cría de porcos ibéricos (xamóns, embutidos e cortes frescos) na serra de Huelva (Dona Lola)

Así, o pase non podía comeza senón por unha paleta ibérica de landra certificada da edición limitada “La Consentida”. O paso duns segundos pola lámpada de calor fai que chegue en todo o seu esplendor, co touciño case transparente, só queda metelo na boca para que a graxiña acabe de fundirse no padal. Unha delicia que nos lembra que para saborear un auténtico ibérico de landra non é necesario estirarse ata o xamón. Na comparación da relación prezo-resultado antóllaseme que unha boa paleta vai por diante que o xamón. E, sen ningunha dúbida, mellor unha boa paleta que un xamón mediocre.

A Croqueta da yaya, elaborada con xamón ibérico de landra, é o segundo prato fixo do menú. A receita da avoa Lola ten como resultado unha croqueta crocante por fóra e moi cremosa e saborosa por dentro. Circula por aí, en varios artigos de Internet, como unha das dez mellores croquetas de España. Non coñezo para tanto, pero si lo suficiente para afirmar que é unha croqueta moi, moi especial (e a isto contribúen, por exemplo, a infusión do leite do bechamel en óso de xamón, ou os 45 minutos que se dedican a remover para acadar o punto exacto de consistencia, cremosidade e sabor; disque a única diferenza coa avoa é que ela rebozaba en pan raiado e o seu neto utiliza panko, «moito máis crocante que o pan raiado normal”).

O entrante adoita ser un prato de culler. Hoxe tocan uns garavanzos guisados, con emulsión de chourizo e un ovo a cabalo entre pasado por auga e poché (pouco cocido en auga e acabado de facer na auga fóra do lume).
Un bo prato para entoar o corpo en inverno e saborear unha mestura que, despois de desfacer o ovo e remover co caldo e os garavanzos, queda delicioso.

Os catro momentos do rodaballo ao forno sobre arroz cremoso de peixe e alioli de tinta de lura

O rodaballo é o prato de peixe que nos tocou.
Todo estaba perfecto, no seu punto, moi, moi saboroso.
Un prato coa calidade necesaria para marcar a un cociñeiro.

As explicacións do corte do porco (ibérico de landra) que nos toca hoxe (a pluma), veñen acompañadas dunha imaxe do despezamento da carne fresca do porco que serve, ademais, de publicidade para os Xamóns Lola.

O corte da pluma vén no seu punto, sobre unha base de puré de castaña, e con redución de caldo de carne por riba.
Prato perfecto tanto na idea como na execución.
Gústame o corte; moi entreverado e zumento; con bastante graxa pero apenas perceptible.

Un dos momentos importantes da comida é a maridaxe para a pre-sobremesa. Crema de queixo de Arzúa, marmelo e queixo azul raiado por riba; o queixo azul, non podía ser menos, é o laureado Savel que Airas Moniz elaboran en Chantada. Para maridar vaise a un viño doce da provincia de Huelva, un Ricahembra (Bodegas Iglesias con dominancia de Pedro Ximénez). O contraste entre os dous queixos e o marmelo estimula o padal; o groliño de viño suaviza e engraxa. O viño non resulta tan estoxadizo como un típico 100% Pedro Ximénez; fresquiño, e co padal quente do queixo azul, é unha marabilla.

A sobremesa consiste nun cremoso de chocolate branco, esferificación de calamansí e crumble de améndoa.
Como non podía ser menos, o autor explícanos que é iso do calamansí: tamén coñecido como «planta de laranxeira miniatura», é un cítrico procedente de Filipinas e de China, que se usa moito como bonsái e que produce unhas laranxas diminutas que son comestibles aínda que moi agres. En gastronomía úsanse como se fosen limóns ou limas buscando a súa especial intensidade.

Xa despois do café, e cando pides a conta, chega outro deses momentos cun certo toque teatral que axudan a redondear a experiencia.
A explicación céntrase en que na mesa de Conus gustan de considerar aos clientes como amigos e, deste xeito, queren despedirse de todos e cada un deles, cun bico.

Trátase, textualmente, dun bico de cobertura de chocolate reenchido dunha crema suave tamén de chocolate.
Un broche perfecto para unha comida diferente.

Estamos ante un restaurante do que, a pesar de chegar tarde, ves unha traxectoria pasada e intúes un claro percorrido de futuro.
O concepto que instaura Víctor Conus en Vigo, creo que ten moito que ver coa forma de ser e a idiosincrasia do cociñeiro.
Paréceme un modelo que avanza cara a cociña sustentable, que sabe dicir basta ao crecemento infinito nun planeta finito, que aposta máis polo traballar para vivir, que polo vivir para traballar, en fin, que a vida está para gozar dela e para colaborar a en que xeracións vindeiras tamén poidan seguir gozando dela.

La mesa de Conus
Víctor Conus
Rúa de San Roque 3
36204, Vigo (Pontevedra)
698 17 48 73
GPS: 42.226515N, 8.711846O
lamesadeconus.com
Facebook
Instagram
Cociña: tradicional española actualizada
Prezo: menú único de 45€
Peche: aconsellable preguntar; imprescindible reservar
Guía Michelín

comida trasmontana en montalegre

Publicado el 7 noviembre, 20217 noviembre, 2021 por admin

A Tasca do Açougue (Montalegre), sen alardes nin espaventos, é unha das mellores mesas de Tràs-os-Montes. Petiscos, posta barrosã, fumeiros… Comida tradicional a bo prezo nun entorno típico e acolledor.

Montalegre é a capital da parte máis oriental do Gerês e o municipio que máis superficie aporta ao Parque Nacional.
Forma parte, ademais, da comarca do Barroso (serra do Barroso, dentro do Parque Peneda-Gerês, dacabalo entre os municipios de Montalegre e Boticas), orixe xeográfico da valorada vaca barrosã, irmá da galega cachena.
Xa postos, tamén produce variedades de fumeiro moi prezadas polos entendidos.

Un dos grandes atractivos turísticos de Montalegre é, sen dúbida, o castelo, dos máis fermosos e mellor conservados de toda a Fronteira.

Desde Montalegre achegarémonos a Pitões das Júnias (1200m. de altitude), punto de partida imprescindible para entrar en todo un mundo de natureza máxica.

A presenza de vacadas polas estradas vai ser unha constante do día e, aos poucos, transfórmase nun aliciente máis da paisaxe.

Cheguei á Tasca do Açougue, unha vez máis, grazas á publicación Tapas e Petiscos do Expresso (complementaria ao Boa Cama Boa Mesa).
Está situada no Terreiro do Açougue, ao pé do castelo, no lugar de festas, feiras e festivais gastronómicos. Casa antiga, de pedra e madeira, tanto por dentro como por fóra. Segundo entramos, á esquerda, un pequeno faladoiro no que manda a cheminea a chispear; decoración rústica que contrasta co colorido e modernidade da colección de cadros que colgan nas paredes.

A carta, como a decoración, mestura de conceptos.
A oferta empeza polas entradas e petiscos, cunha clara presenza das especialidades locais e rexionais. Carnes do cozido (6€), Tábua Barrosã (9.75€), Presunto-Queijo (5€), Pernil (6€), Pastelão de chouriça (5.50€), Orella, Moelas, Picadinho, Caracois, Polbo… Saladas (mista, da casa, con atum, 4-7€).
Especialidades máis propias doutro tipo de local: Hamburguer (4€), Prego no prato (9.75€), Francesinha (9.75€), Tostas (8.50€), e mesmo uns Esparguete Bolonhesa (7.50€).
E, por suposto, as especialidades da casa: Cozido à Barrosã (13.50€), Costela (12.50€), Alheira (9.75€) e, como non podía ser menos, un Bacallau grelhado.

Fóra non pasa dos 4º, así que o entrante é case obrigado: a sopa de legumes. Moi boa, como case todos estes pratos quentes feitos dun revoltallo de legumes e pataca pasadas polo batedor cuns barquiños de verdura. Neste de hoxe mandan a cenoria e a cabaciña. Non ten moita ciencia pero está moi boa (e quente).

Despois da sobredose de carne de onte no Lusitano (ver entrada), hoxe, o sensato, era descansar.
Pero estamos en Tràs-os-Montes, no Barroso, en Montalegre…
Na carta hai unha opción que vén ás mil marabillas para probar un pouco de todo: a espetada (11.75€) é unha das especialidades desta Tasca. Consta de vitela, alheira, chouriço, sangueira, e, polo medio, cebola e pemento. O prato complétase con pataca asada, tomate e repolo cocido con cenoria.
Un festín. A tenreira un auténtico bombón, e os fumeiros, calquera deles unha delicia. A novidade para min é a sangueira típica desta zona: “A Sangueira de Barroso-Montalegre IGP é um enchido fumado, em forma de ferradura, com cerca de 3 cm de diâmetro, obtido à base de carne, gordura e sangue de porcos da raça Bísara e pão de trigo, condimentados com sal, alho, vinho, colorau picante e/ou doce, salsa, cebola e azeite. De cor preta e aspeto rugoso, é constituído por uma pasta mole e seca na qual se podem aperceber pedaços de carne” (Web Produtos tradicionais portugueses). Esta non é picante, domina a cor escura do sangue callado e, torradiña como vén, está moi, moi rica.
En conxunto, o prato é unha xoia da cociña barrosã.

De sobremesa, un doce que empeza a ser habitual, a torta de bolacha. Especialmente rica; nada empachosa e na boca fúndese nunha saborosa crema. Moi lograda.

Con viño maduro da casa, auga e café, o prezo é de 17€ por persoa.
Pódese pedir máis?

Tasca do Açougue
Terreiro do Açougue (a carón do castelo)
5470, Montalegre
+351 276 511 164
Facebook
GPS: 41.825434N, 7.791597O
Cociña: portuguesa, rexional
Prezo: 15-20€
Peche: luns e martes

calidade e tradición desde 1930

Publicado el 6 noviembre, 20216 noviembre, 2021 por admin

O restaurante Lusitano, en Lobios, é un referente no Xurés desde hai case cen anos: pola calidade do produto, polo servizo, polo acertado das elaboracións e, tamén, polos prezos accesibles.

Nunha placa na parede pódese ler: ‘O Lusitano, lugar de encontro dos amantes da calidade e a tradición da boa cociña desde o ano 1930’.
Pouco máis habería que engadir.

Non na década dos trinta, pero si empezamos a ir habitualmente ao Lusitano a finais do pasado século.
A tradición marcaba visitar o Xurés-Gerês polo outono, case sempre arredor de Santos. Mandaba, tamén, comer no Lusitano antes de afrontar a subida a Portela de Homem. E, unha vez no Lusitano, as recomendacións primeiro, e o costume despois, obrigaban a comezar por un prato de entremeses caseiros e seguir cunha boa costeleta de tenreira.

Teño por aí a conta de 1999, do seis de novembro. Unha táboa de embutidos 950 pesetas; dúas costeletas a 900 pesetas cada unha; tarta de chocolate 225; auga grande, 100 pesetas. Total, redondeando e con IVE, 4300 pesetas.
Cinco anos despois, e coa reconversión ao euro, os prezos seguían a ser bastante equivalentes: os embutidos e as costeletas a 9€. O total da comida ascendera aos 31,65 euros. Daquela aínda se levaba, como referencia, poñer o prezo nas vellas pesetas: 5.300 pesetas.

A carta é ampla e moi, moi variada.
Entrantes que van desde a Chacina de vaca con lascas de queixo parmesano e aceite da Illa (10€) á Ventrecha con tomate (10€), pasando polas ensaladas (ata catro diferentes, por poñer un exemplo, a de Follas tenras con queixo de cabra acaramelado, tomatiños cherri e vinagreta de castañas, 10€), e polos entrantes quentes (Zamburiñas na prancha con allo e pirixel (14€), Pemento recheo de carne e setas gratinado con queixo (4€ unidade) ou Espárragos verdes gratinados con xamón (10€). Hoxe, ademais, e como ocorre dous días ao mes, polbeiro á porta sacando uns pratos de madeira que dá gusto velos e que case nos fan ser infieis á tradición.
Tres arroces, disque, os tres, míticos: o Meloso con bacallau e grelos (24€), o Meloso con lumbrigante e zamburiñas (30€), e o Arroz caldoso de corzo (24€).
Algún peixe, en especial bacallau (estilo ‘arraiano’ 17€, e o gratinado con muselina de allo e puré de patacas 17€).

Un dos referentes da carta do Lusitano son os pratos de caza: unhas Croquetas de xabaril con mollo de queixo (12€), as Fabas con xabaril (10€) e Ragout de cervo estufado ao estilo Xurés con arroz branco.
Hai un menú cinexético (só por encargo) que consta de catro pratos (croquetas, fabas, arroz e un guiso de cervo e setas de tempada, por 28 euros persoa).

Apartado especial para a carne de cachena da serra do Quinxo, tamén previo encargo, e que pode ser ao caldeiro, estufada ou costeleta na grella; en calquera dos casos, 25€ ración.

As carnes na grella: Posta de tenreira fileteada (20€), Entrecosto de tenreira á pementa verde (16€), Presa de porco Duroc fileteada (500 gr, 15€), Carne de Picanha (1kg, 38€).

Menú do día que fai que o local estea a tope e que teñamos que esperar un bocadiño.
Bebemos un Ribeiro tinto da casa con gasosa.

Comezamos, como non podía ser menos, pola táboa galega de embutidos (13€).
Ración abundante de lombo, salchichón, chourizo de caña e chourizo galego. Todos, sen excepción, de boa calidade e moi ricos. Botamos de menos un anaco do queixo que antes si puñan e que agora se ofrece á parte como táboa variada (10€), pero o sabor lembra os vellos tempos.

Hoxe, a única costeleta que queda na carta, é a especial de cachena da serra do Quinxo e que ten que ser por encargo. Así que tiramos polo chuletón de tenreira de 1 quilogramo (peso aproximado; 22€).

A costeleta vén apenas marcada e cunha placa (gas) para pasala ao gusto.
Non me canso de dicir que cada vez son máis de peixe e menos destes tacos de carne enormes, pero a excepción de hoxe pagou a pena.
Con pementos de Padrón e patacas asadas coa súa pel, a carne é, e está, excepcional.

Boa carta de sobremesas, a maioría a 4€. Pedimos as Filloas acarameladas recheas de xeado e o Queixo da montaña de Entrimo con marmelo e mel do Xurés.

Fantástica comida que responde a todos os tópicos: boa, bonita e barata. Ao final pagamos 27€ por cabeza que, dado o menú que era, non está nada mal.
Regresar ao Lusitano sempre é un gusto.

Restaurante Lusitano
Estrada de Portugal, 47
32870 Lobios (Ourense)
+34 988 448 028
lusitanohotel.com
Facebook
Instagram
GPS: 41.901489N, 8.084011O
Cociña: tradicional, carne, caza
Prezo: 20-40€

porque non só nos alimentamos de modernidade

Publicado el 2 noviembre, 20212 noviembre, 2021 por admin

Casa Ríos, en Domaio, é sinxeleza en estado puro. É produto das rías. É unha man experta e sabia aos fogóns. É tradición culinaria galega a prezos máis que razoables.

A nosa visita a Casa Ríos coincide coa polémica emisión dun capítulo dun, tamén polémico, programa de televisión. É un deses programas de telerrealidade (aínda que o dicionario marca a palabra como non recoñecida, tamén o fai no caso de escribir a foránea reality).

Falo en concreto dese nos que os concursantes aprenden a cociñar. Unha das probas desta semana enfrontaba a dous equipos elaborando o mesmo menú, un en versión cociña tradicional e outro en interpretación cociña actual.
Unha confrontación tan absurda como estéril.
Todo ten o seu momento, o seu lugar, o seu porqué.
A realidade foi que a tradición arrasou á modernidade.
É que, acaso, a maioría dos padais están máis afeitos a cociña das avoas?
É que, se cadra, a cociña actual é máis difícil de entender? (gustativa e racionalmente)
Todo é tan sinxelo como que a cociña tradicional é máis fácil de elaborar que a moderna?

Asegún e depende.

Na cociña moderna existen milleiros de artefactos e técnicas culinarias impensables para as nosas avoas.
A cociña moderna esixe un dominio absoluto da cociña clásica e, ademais, o control a fondo do inmenso universo que arrodea á propia cociña actual.
Por dicilo en prata, é máis doado aproximarse a unha Tarta de torta do Casar con xeado de cereixa que ao Xeado de torta do casar, galleta, cereixa en dúas texturas, begonias y faba tonka.

En fin, sirva a reflexión para reivindicar a cociña tradicional (mantendo o lugar preferente que, en moitos círculos, ocupa a de vangarda)

Cambiando de rollo, e na liña do escrito en días anteriores sobre as guías gastronómicas e os que, ben profesionalmente, ben a nivel amateur, nos dedicamos a falar da nosa experiencia en restaurantes, retomo a conclusión de que ninguén no mundo é quen de coñecer toda a oferta culinaria, digamos, nun radio de 100 quilómetros arredor do seu lugar de residencia.

Primeiro chegou a recomendación do meu gran provedor de novidades, o meu querido profesor Tornasol; falou dos bruños, das empanadas e dos chocos. Logo, nunha conversa casual, resulta que Casa Ríos foi lugar habitual de papatorias para os selectos gastrónomos de Factorías Vulcano. Agora, cando procuro en Internet información para escribir, atopo unha referencia de 2011: “Antiga taberna onde se tomaban as botellas que tiñan a refrescar dentro dunha gaiola de Coes no regato que corre a carón do bar. Reformado en restaurante, serven as mellores centolas da Ría de Vigo. Relación calidade prezo insuperable, nunca falla. Hai que reservar sobre todo a fin de semana , sen reserva é inútil ir. (Blog Guía secreta das Rías Baixas, Casa Ríos Domaio).

Así, de entrada, recoñecer que non se trata dun descubrimento, que Casa Ríos leva aí (case) toda a vida; e eu sen sabelo. E, se non o sabes, como recomendalo?, como incluílo-excluílo cando ser trata de listados do mellores restaurantes de…? Se cadra, e no seu, é mellor que a maioría dos presentes na lista, pero como non está, non existe; e así se pecha o círculo.
A variña máxica que che toca ou non e que che sube ao ceo, ou, en caso contrario, che condena á unha escuridade da que só podes saír polo sempre recomendable boca-a-boca.

Sen espaventos nin dicir que Casa Ríos é un templo da cociña mariñeira galega.

A oferta, que cambia cada día segundo o mercado, é limitada e asoma cantada por Antonio (Toño). Mariscos (ameixas, nécoras, camaróns), empanadas (chocos e xoubas), luras e peixe.
Por certo, a personalidade de Toño é un dos distintivos da casa; hai mares de comentarios criticando o seu xeito de atender (resumido en maleducado), e moitos máis defendéndoo (que se personalidade, que é así, que se carácter especial, que hai que querelo como é, que cello revirado acaba por resultar simpático, gran profesional, seco, eficiente… Se cadra, unha opinión que resume todas: xamais te enganará e xamais che fará as beiras).

A falta de centola, en veda, pedimos as ameixas. Calidade óptima, tamaño tirando a grande, ración xenerosa… e preparación espectacular. Abonda con dicir que me saltei a dieta de glute e mollei ata que fartei. Caendo nos tópicos, as ameixas da miña nai.

Empanada de xoubas; unha para probar; é un anaco xeneroso pero sabe a pouco; de novo valoracións que xa resultan manidas; digamos, simplemente, que está de morte.

E, claro, as inevitables luras. Con patacas fritidas. Con perdón dos irmáns portugueses, exquisitas; dignas de calquera dos grandes chefs de Redondela.

Saída doce que, sen acadar o carácter excelso, mantén máis que dignamente o tipo; digamos que a tarta de Santiago e o flan estaban moi ricos. Gustoume especialmente o flan; creo que se parecería moito ao que faría miña nai se tivese Thermomix.

Coa botella de albariño da casa e café pagamos 31€ por persoa. Coñecendo a calidade do produto e o seu prezo en mercado, temos un motivo máis para quedar encantados.

Casa Ríos
Rua Palmas 111, Domaio
36957 Moaña (Pontevedra)
34 986 32 61 90
GPS: 42.289393N, 8.685341O
Cociña: Tradicional
Prezo: 20€
Peche: luns

asomámonos ao menú da xanela

Publicado el 28 octubre, 202128 octubre, 2021 por admin

A Xanela gastronómica ofrece un apetecible menú do día semanal. Primeiro prato, segundo, sobremesa, bebida e pan, 15€. Todo, coa delicadeza e boa man de Ángel Martínez e Víctor Otero.

Coñecín A Xanela alá por novembro de 2016, e escribín as miñas sensacións en A Xanela Gastronómica.
Daquela era un segredo ben gardado polos ponteareáns; de feito, se chegamos, foi grazas a un deles.
Entón escribín que se trataba dunha agradable sorpresa e que había que seguir á Xanela moi de preto, que a nada que pulisen algúns pequenos detalles, converteríase, de certo, nun local de longo percorrido.

Choveron todas as augas de cinco outonos, e aí está, empoleirado nun lugar de privilexio na cada vez máis esixente restauración galega.
A recomendación da Michelín e o destacadísimo cuarto lugar de toda a provincia de Pontevedra en TripAdvisor, upan á Xanela a un merecido 29 lugar na lista de mellores restaurantes galegos de 2021 segundo as guías (ver o cadro de honra completo). Está ao nivel Paprica, Pacífico ou a celebrada Taberna Meloxeira que visitamos hai apenas un mes, e supera a grandes clásicos como España, Artabria ou o Asador Coto Real, por citar só algúns exemplos.

Un éxito importante que se apoia nun traballo serio, na aposta por unha cociña clásica actualizada con moito fundamento, nun local moi agradable, e nun servizo que sabe o que ten entre mans.
Ah!, claro, en nuns prezos que animan a volver.

Hoxe iamos ao menú do día, un menú que enche a diario e para o que hai que reservar.
Trátase dunha proposta semanal para elixir entre tres primeiros pratos, tres segundos pratos e tres sobremesas que, xunto co pan e a bebida, chega aos 15€. Ademais, en cada un dos momentos existe un prato cun pequeno sobreprezo que, no peor dos casos, pode facer chegar o menú completo aos 22€.

Non se trata dun menú do día barato.
Pero tampouco creo que se poida falar dun ‘menú do día’ ao uso.
Hai locais que, para salvar a vulgaridade da diária –que dirían os irmáns portugueses–, e para xustificar un prezo algo máis elevado, utilizan expresións como a recorrente do ‘menú executivo’.
En fin, postos a este nivel, o por dicilo dun xeito claro, o da Xanela estaría máis cerca dun menú de executivo que dun menú do día.

Velaí, senón, a proposta de hoxe:

Primeiro prato: Ensalada de endivias, touciño entrefebrado, noces e roquefort; Croquetas de xamón e alioli suave de allo asado; Zamburiñas “ó godello” (+3€).
Segundo prato: Roliños de robaliza, crema de plátano e pementos; Segredo de Ibérico e salsa Périgueux (+3€); Ragout de vaca e pataca kartoffel.
Sobremesa: Empanada follada de mazá; Biscoito fluído de castañas, escuma de augardente, chocolate branco e violetas (2€); Arroz con leite e esponxa-M de améndoa amarga.

Antes de comezar, xa queda perfectamente delimitado o terreo no que nos movemos.
E isto, grazas a un aperitivo, cos saúdos do chef, marca da casa.
Estamos ante un nigiri de salmón afumado coroado por un ovo de paspallás fritido.
Un bocado saboroso e rebuldeiro que degusto con moita satisfacción e que fala dese espírito de fusión tan presente na cabeza dos cociñeiros.

Para os primeiros decidimos compartir as croquetas e a ensalada.
Como adoita ocorrer nestes casos, a cada quen gústalle máis o prato que elixiu.
A miña ensalada pareceume un conxunto delicioso; a destacar os tropezóns de queixo e ese mollo de soia (fresca, intensa, non excesivamente forte) que dá unidade ao prato.
As croquetas, perfectas na execución, tamén moi ricas…, pero é que a ensalada está riquísima.

De segundo, os rolos de robaliza e o ragout.
En contra da norma (pero consonte á evolución do meu padal), gústame máis o peixe que a carne (se pedimos un de cada foi máis por probar de todo que por ten preferencia pola carne; deste xeito, acabamos compartindo –é un falar– un pequeno menú de degustación: dous medios entrantes, media de peixe, media de carne e dúas medias sobremesas).
A robaliza, co seu recheo de verduriñas e o mollo de pemento, cociñada nun punto que mantiña todo o sabor e a textura de peixe, pareceume un bocado de primeira.
Pola contra, o ragout (tenro e saboroso, integrado nunha salsa espesa e potente) pecaba un chisco de exceso de sal; non entendín moi ben o acompañamento: pataca cocida, esmagada co garfo e lixeiramente aromatizada; non entendo o significado de pataca kartoffel (pataca-pataca?).

Na primeira visita destacaba o especial punto de atención que prestan ás sobremesas na Xanela.
Hoxe confirmei aquela primeira impresión.
Probamos a empanada follada de mazá e o biscoito fluído de castañas.

Se en todos os pratos a presentación é moi esmerada (ollade para os roliños), cando chegamos ás sobremesas o empratado rompe moldes.
O doce outonal a base de castañas, ademais de ser un xogo perfecto de cores, sabores e texturas, ten unha estética realmente fermosa.
Neste caso hai un empate técnico: imposible destacar unha sobremesa sobre a outra; se unha é unha conxunción moi traballada de diferentes elementos tomando como base a castaña, a empanada, dentro do seu clasicismo, ten un acabado excepcional.

Con copa de tinto Ribera, caña de cervexa e café, pagamos 16,60€ (a sobremesa de castaña era dos pratos que tiñan suplemento).

Teño un vello amigo, psiquiatra el, que mantén que o nivel de vida dun país ou cidade, ou máis ben o custo da vida, mídese polo prezo do café.
Polo café cobran 1.10€, prezo que axuda a comprender o nivel do que pode ser unha factura media fóra do menú semanal..

Xa non se trata de descubrir, tampouco de seguir de cerca.
A cuestión é que A xanela gastronómica é unha realidade que hai que revisitar periodicamente.

A xanela gastronómica
Ángel Martínez e Víctor Otero
Rúa Real 62
36860 Ponteareas (Pontevedra)
886 216 997
Facebook
www.axanelagastro.com
Instagram
GPS: 42.176244N, 8.500062O
Cociña: tradicional actualizada
Peche: luns
Prezo: 15-35€
Prato Michelín
Posto 4 da provincia de Pontevedra en TripAdvisor
Posto 29 do listado xeral de restaurantes de Galicia de C,LE

guía dos mellores restaurantes de portugal norte

Publicado el 23 octubre, 202123 octubre, 2021 por admin

Elaborada a partir do recoñecemento de cada restaurante por parte de: blog Mesa Marcada, guía Boa cama Boa mesa, Michelín, TripAdvisor. Na entrada Fontes están os criterios para a puntuación.

1. G-Pousada
Bragança
Óscar Geadas
Estrada do Turismo s/n
5300-271 Bragança
+351 273 331 493
www.gpousada.com
Facebook
Instagram
GPS: 41.802786N, 6.754300O
Cociña: Autor en base a cociña tramontana
Diario, só pola noite
Prezo: 61-170€
Mesa Marcada: 33
Michelín: Estrela
Boa Cama, Boa Mesa: Garfo de Ouro
TripAdvisor: Bragança 15º
A última visita de C,LE

2. A Cozinha
Guimarães
António Loureiro
Largo do Serralho 4
4800-472 Guimarães
+351 253 534 022
restauranteacozinha.pt
Facebook
Instagram
GPS: 41.442969N, 8.294080O
Cociña: moderna
Peche: domingo, luns
Prezo: 55-100€
Mesa Marcada: 30
Michelín: Estrela
Boa Cama, Boa Mesa: Garfo de Ouro
A última visita de C,LE

3. Largo do Paço
Amarante
Tiago Bonito
Largo do Paço 6
4600-017 Amarante (Porto)
351 255 410 830
web
Instagram
GPS: 41.268539N, 8.077519O
Cociña: moderna
De martes a sábado só pola noite
Prezo: 90-145€
Mesa Marcada: 64
Michelín: Estrela
Boa Cama, Boa Mesa: Garfo de Prata
TripAdvisor: Porto 54º

4. Tasca do Zé Tuga
Bragança
Luis Portugal
Rua da Igreja 68
5300-025 Bragança
+351 273 381 358
Facebook
Instagram
GPS: 41.803473N, 6.748717O
Cociña: tradicional
Peche: martes
Prezo: 30-50€
Mesa Marcada: 82
Michelín: Bib Gourmand
Boa Cama, Boa Mesa: Si (tamén en Tascas e Petiscos)
TripAdvisor: Bragança 11º

5. Ferrugem
Portela, VNF
Renato Cunha
Rua das Pedrinhas 32, Portela
4770-379 Vilanova de Famalicão
+351 252 911 700
ferrugem.pt
Facebook
Instagram
GPS: 41.461821N, 8.448093O
Cociña: Moderna
Peche: domingo noite; luns
Prezo: 40-60€
Mesa Marcada: 45
Prato Michelín
Boa Cama, Boa Mesa: Garfo de Ouro
A última visita de C,LE

6. Brasa
Macedo de Cavaleiros
Sérgio Pinto
Rua Sao Pedro 4
5340-259 Macedo de Cavaleiros
+351 278 421 722
Facebook
GPS: 41.537232N, 6.965686O
Cociña: portuguesa, internacional
Peche: luns
Prezo: 25-40€
Michelín: Bib Gourmand
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Bragança 4º

7. Louro
Viana do Castelo
Ana Afonso e André Campelo
Rua do Esteiro 5, A Torre
4925-610 Viana do Castelo
+351 258 115 180
lourorestaurante.pt
Facebook
Instagram
GPS: 41.715205N, 8.7163826O
Cociña: autor
Peche: domingo noite; luns
Prezo: 16-40€
Prato Michelín
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 1º

7. Carvalho
Chaves
Ilda Lobo
Largo das Caldas 4
5400-523 Chaves
+351 276 321 727
restaurante-carvalho.com
GPS: 41.737913N, 7.470253O
Cociña: tradicional
Peche: domingo noite; luns
Prezo: 20-35€
Michelín: Bib Gourmand
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Vila Real 8º
A última visita de C,LE

9. O Javali
Bragança
Maria do Carmo
Estrada Do Portelo, Km 5
5300-672 Baragança
+351 273 333 898
ojavali.pt
Facebook
GPS: 41.836334N, 6.747513O
Cociña: rexional
Peche: martes
Prezo: 25-45€
Michelín: Bib Gourmand
Boa Cama, Boa Mesa: Si (tamén Tascas e Petiscos)
TripAdvisor: Bragança 40º

10. Caisdavilla
Vila Real
Daniel Gomes
Rua Monsenhor Jerónimo do Amaral 6
5000-570 Vila Real
+351 259 351 209
caisdavilla.com
Facebook
GPS: 41.293613N, 7.739731O
Cociña: tradicional
Peche: domingo noite
Prezo: 15-55€
Prato Michelín
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Vila Real 15º

10. Tasquinha da Linda
Viana do Castelo
R. dos Mareantes A 10
4900-350 Viana do Castelo
+351 258 847 900
tasquinhadalinda.com
Facebook
Instagram
GPS: 41.688706, 8.836555O
Cociña: tradicional, mar
Peche: domingo
Prezo: 25-48€
Michelín: Bib Gourmand
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 23º

12. Maria Rita
Mirandela
Largo da Capela 620, Romeu
5370-620 Mirandela
+351 278 939 134
quintadoromeu.com
Facebook
GPS: 41.529575N, 7.058863O
Cociña: tradicional
Peche: domingo noite; luns
Prezo: 40€
Mesa Marcada: 219
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Bragança 16º

12. Chaxoila
Vila Real
EN 2, Borralha
5000-062, Vila Real
+351 259 322 654
Facebook
Instagram
GPS: 41.316599N, -7.732402O
Cociña: tradicional
Prezo: 25€
Mesa Marcada: 222
Boa Cama, Boa Mesa: Si (tamén Tascas e Petiscos)
TripAdvisor: Vila Real 39º

12. A Carvalheira
Ponte de Lima
Rua do Eido Velho, Fornelos
4990-620, Ponte de Lima
+351 258 742 316 / +351 931 100 062
acarvalheira.com
Facebook
GPS: 41.738644N, -8.562053O
Cociña: tradicional
Peche: luns
Prezo: 28-40€
Prato Michelín
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 37º

12. Saber ao borralho
Arcos de Valdevez
Rosa Rocha
Avenida 25 de Abril – Caminho da Costa Velha
4970-656, Soajo
Código-Provincia
+351 933 204 718
Facebook
Instagram
GPS: 41.87721N, 8.26839O
Cociña: tradicional
Peche: luns e martes
Prezo: 20-30€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 4º

16. O Abel
Gimonde
Sra. Clóris
Rua do Sabor, Gimonde
5300-551 Bragança
+351 273 382 555
oabel.pt
Facebook
Instagram
GPS: 41.801315, 6.697548O
Cociña: tradicional
Peche: domingo noite
Prezo: 15-25€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Bragança 6º

17. Sabores da Quinta
Celorico de Basto
Rua Dr. Francisco Xavier Meireles, Molares
4890-414, Celorico de Basto
+351 965 041 113
Facebook
Instagram
GPS: 41.415665N, 7.986158O
Cociña: tradicional
Peche: luns; martes, mércores, xoves e domingo noite
Prezo: 20-30€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Vila Real (?) 11º

17. Casa da Caínha
Mondim de Basto
Rua Velha, Lugar do Outeiro
4880-250 Mondim de Basto
+351 966 769 265
Facebook
Instagram
GPS: 41.41175N, 7.953122O
Cociña: tradicional
Prezo: 10-20€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Vila Real 12º

17. Adega Sabino
Melgaço
Odete Costa
Largo Hermenegildo Solheiro 46
4960-551 Melgaço
+351 251 404 576
adega-sabino.com
Facebook
GPS: 42.113195N, 8.259316O
Cociña: rexional
Peche: martes; luns noite
Prezo: 15-25€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 15º

17. Tasquinha da Portela
Melgaço
Portela, Paderne
4960-263 Melgaço
+351 968 825 682
Facebook
GPS: 42.089764N, 8.275949O
Cociña: tradicional
Peche: martes; luns noite
Prezo: 15-25€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 16º

17. O Geadas
Bragança
Rua do Loreto
5300-189 Bragança
+351 273 324 413
Facebook
Instagram
GPS: 41.801093N, 6.762142O
Cociña: rexional
Peche: domingo noite
Prezo: 25-40€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Bragança 17º

17. Caneiro
Cabeceiras de Basto
Lugar do Caneiro, EN 206, Arco de Baúlhe
4860-063 Cabeceiras de Basto
+351 962 895 277
Blog
Facebook
Instagram
GPS: 41.490385N, 7.962867O
Cociña: tradicional
Peche: luns; domingo noite
Prezo: 25-40€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Vila Real (?) 19º

17. Taberna Ti João
Boticas
Rua do Lameirão 1
5460-130, Carvalhelhos, Boticas
+351 938 936 712
tabernatijoao.pt
Facebook
GPS: 41.686708N, 7.726490O
Cociña: rexional
Peche: luns a xoves; venres mediodía; domingo noite
Prezo: 15-25
Boa Cama, Boa Mesa: Si (tamén Tascas e Petiscos)
TripAdvisor: Vila Real 40º

24. Casa do Preto
Pitões das Júnias
Largo do Salgueiro 3, Pitões das Júnias
5470-370 Montalegre, Portugal
351 276 566 158
casadopreto.com
Facebook
Instagram
GPS: 41.84145N 7.94792O
Cociña: rexional
Peche: xoves
Prezo: 15-25€
Mesa Marcada: 273
TripAdvisor: Vila Real 6º

24. Tasca Quim Barbeiro
Vidago
Largo do Mercado 29
5425-304 Vidago, Chaves
+351 967 460 933
GPS: 41.640067N, 7.572724O
Cociña: tradicional
Peche: luns
Prezo: 10-20€
Tascas e Petiscos: Si
TripAdvisor: Vila Real 29º

26. Sao Gião
Moreira de Cónegos
Pedro Nunes
Av. Comendador Joaquim de Almeida Freitas 56
4815-270 Moreira de Cónegos, Guimarães
+351 253 561 853
Facebook
GPS: 41.379857N, 8.355285O
Cociña: portuguesa delicada
Peche: luns; domingo noite
Prezo: 30-51€
Mesa Marcada: 144
Michelín: Bib Gourmand
Boa Cama, Boa Mesa: Si
A última visita de C,LE

26. Petiscas
Ponte de Lima
Largo da Alegria
4990-154, Ponte de Lima
+351 258 931 347 / +351 964 006 607
Facebook
Instagram
GPS: 41.769635N, 8.589295O
Cociña: tradicional
Peche: luns
Prezo: 25-30€
Prato Michelín
TripAdvisor: Viana 24º

26. Tasca do Açougue
Montalegre
Terreiro do Acougue 7
5470-250 Montalegre
+351 276 511 164
Facebook
GPS: 41.825426N, 7.791595O
Cociña: tradicional
Peche: luns, martes
Prezo: 5-15€
Tascas e Petiscos: Si
TripAdvisor: Vila Real 35º

29. Camelo
Viana do Castelo
Santa Marta 119, Portuzelo
4925-104 Viana do Castelo
+351 258 839 090
camelorestaurantes.com
Facebook
Instagram
GPS: 41.709450N, 8.772253O
Cociña: tradicional
Peche: luns; domingo noite
Prezo: 28-35€º
Mesa Marcada: 273
Boa Cama, Boa Mesa: Resiliência
TripAdvisor: Viana 62º
Michelín: BibGourmand
A última visita de C,LE

29. Cardoso
Vila Real
Rua Miguel Bombarda 42, 4
5000-625 Vila Real
+351 259 325 329
Facebook
GPS: 41.298135N, 7.742155O
Cociña: tradicional
Peche: domingo
Prezo: 10-20€
Tascas e Petiscos
TripAdvisor: Vila Real 44º

29. O Moinho
Ponte da Barca
Campo do Côrro 1
4980-614 Ponte da Barca
+351 915 315 672
Facebook
GPS: 41.808209N, 8.422301O
Cociña: tradicional
Peche: luns noite; martes
Prezo: 15-35€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 44º

29. A Tulha
Ponte de Lima
R. Formosa 4
4990-117 Ponte de Lima
+351 258 94 2879
Facebook
Instagram
GPS: 41.768641N, 8.583225O
Cociña: tradicional
Peche: domingo noite; luns
Prezo: 20-30€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 46º

29. O Laranjeira
Viana do Castelo
Rua Manuel Espregueira 24
4900-318, Viana do Castelo
+351 258 822 258 / +351 964 990 730
olaranjeira.com
Facebook
GPS: 41.692871N, 8.829132O
Cociña: tradicional
Peche: mércores
Prezo: 15-25€
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 47º

E, ademais:

34. Biclaque (Ribeira da Pena). BCBM / TA 51º

34. O Vaticano (Terras de Bouro). BCBM / TA 59º

34. Don Roberto (Gimonde). MM 222º / BCBM / TA 72º

37. Cozinha da Terra (Louredo). MM 273º / BCBM / TA 100º.

37. Arcoense (Braga). MM 95º / BCBM

37. Pedra Furada (Barcelos). BG / BCBM

37. Le Babachris (Guimarães). BG / BCBM

37. Açude (Ponte de Lima). PM / TA 57º

42. O Vitor (Póvoa de Lanhoso). MM 180º / BCBM

42. Turismo Lounge (Barcelos). PM / BCBM

42. Salão Nobre (Vidago). PM / BCBM

42. Hool (Guimarães). PM / BCBM

42. 7 à 7 (Monção). BCBM / TA 73º

42. Taberna do Valentim (Viana do Castelo). BCBM / TA 78º

42. Dom Pedro Pitões (Montalegre). BCBM / TA 79º

42. Flor de Sal (Mirandela). BCBM / TA 82º

50. Dona Júlia (Braga). MM 167º / PM

50. Casa Ventura (Amarante). MM 222º / BCBM

50. Solar do Pescado (Viana do Castelo). PM / TA 76º

50. Adega Faustino (Bragança). TeP / TA 88º

50. O Copinhos (Bragança). TeP / TA 98º

excepcional menú de degustación no tobo do lobo

Publicado el 11 octubre, 202113 octubre, 2021 por admin

Excepcional no senso de que Miguel Liboreiro (Melide) ofrece un menú de 8 pases (catro entrantes, peixe, carne, dúas sobremesas) de moi boa cociña galega actual por 32 axustadísimos euros.

O concepto, saltando as distancias xeográficas, pareceume moi semellante ao de Louro.
Xente nova cunha certa bagaxe detrás, proxectos ambiciosos, dous anos de vida (e que anos!), éxito inmediato, destacados pola guía Michelín co BIB Gourmand, asentados en conceptos moi actuais…, unha idea clara sobre a cociña.
Claro que se de Louro falabamos de cociña local e rexional (Viana de Castelo), no caso de Miguel Liboreiro a cociña é galega, e tamén con doses de interpretación e actualización, e tamén cun exquisito respecto polo produto.

Melide, en domingo de ponte deste que xa están a chamar veroño, lucía exultante. Feira e infinidade de peregrinos. Colas enormes para conseguir un prato de Polbo no Ezequiel ou na Garnacha, terrazas a tope, xentes camiñando ao leilán polas rúas. En fin, vila moi, moi animada.

Nós levabamos reserva e nos presentamos, como reloxos, ás dúas e media.
Somos catro e atopámonos cun local (na rúa principal, a avenida de Lugo, estrada nacional 547, xa na bisbarra camiño de Palas de Rei e Lugo; por certo, rínchanme os dentes cando aínda leo, por exemplo en Google Maps, Mellid). En fin, dicía que nos atopamos cun local amplo, moderno, luminoso, agradable, acolledor; na decoración, moi actual, mandan a gran fiestra, a foto dun bosque moi espeso, e a silueta do lobo que serve de icona ao local. Ao chegámonos, un cuarto de aforo; ao final encheu todas as mesas.

A carta, na liña do concepto, presenta unha proposta acorde coa marca editorial do restaurante: produtos galegos, receitas tradicionais, técnicas actuais, interpretacións creativas do cociñeiro.
Hai un menú diario semanal e o menú de degustación. Todos os pases do menú de degustación (agás un, a empanada) están na carta.
Entre os entrantes destacan unhas Croquetas tradicionais de xamón (9€), Ameixas á mariñeira (14.50€), Boletus salteados, ovo a baixa temperatura, chacina de vaca e améndoas (13€), ou o Steak tartare de vaca rubia galega madurada, xema de ovo e tostas de pan (15€).
Para os pratos principais anoto a Costela de porco ibérico lacada con salsa barbacoa e patacas fritas (17€), o Solombo de vaca (+250gr) parmentier de pataca e verza frita (23€), Costela de vaca rubia galega +45 días de maduración, patacas fritas e ensalada (60€ o quilogramo), ou a Pescada de Celeiro a baixa temperatura, brócoli, crema de apio-nabo e tinta de lura (19€).

A carta de viños é comedida pero suficiente para un profano coma min; dominan os viños galegos e hai botellas para satisfacer todos os petos. Nós acompañamos a comida con dúas botellas dun Algueira que se defende moi ben ante as esixencias dun menú de degustación moi variado, e se axusta moi ben o prezo do menú.

Servizo con ese equilibrio tan apetecible entre proximidade e profesionalidade.

Crocante de gambón, queixo fresco
e salsa de maracuiá

Ensalada de remolacha, queixo do Cebreiro,
mousse de aguacate e cirola en vinagreta balsámica

Volandeiras asadas, mollo de cítricos e miso

Empanada de tenreira

Bacallau en dúas coccións,
puré de coliflor acaramelado
e cebola pochada

Entrecosto de tenreira galega suprema,
maionesa de mostaza antiga,
emulsión de pemento

Ata aquí vedes o que hai.
Para min, todos os pratos a un nivel excelente. Houbo quen, postos a votar en negativo, fíxoo pola empanada (que se demasiado fina a masa, que se desequilibrio entre contido e continente, que se compango algo pasado… Para nada. Eu gustei moi dela.
E como quero falar en positivo, como prato en conxunto decántome polo bacallau; pareceume excepcionalmente traballado e combinado co puré de coliflor e a allada de fondo; tanto na idea como, en especial, na execución. Logo, de ter que votar un segundo lugar, creo que a ensalada de remolacha; os bocados nos que aparecía o queixo do Cebreiro resultáronme simplemente deliciosos.
E iso sen desmerecer o crocante, a salsa de maracuiá, o mollo de cítricos das voandeieras, a reinvención da empanada ou o punto do entrecosto e esa maionesa de mostaza… En fin, toda a comida.

Para a sobremesa, dous bocados moi lambeteiros.
O cremoso de queixo fresco, xel de marmelo, noces e queixo Galmesano e o Ganache de chocolate branco, froitos vermellos e follado acaramelado.

Si, dou creto, todo este festín por 32€.
Tanto pola cantidade como pola cociña, pareceunos un prezo non baixo, se non moi baixo.
Coas bebidas e os cafés acaba poñéndose en 37.50€. Unha risa.

O Tobo do lobo
Miguel Liboreiro
Avenida de Lugo 52
15800, Melide (Lugo)
981 507 773
GPS: 42.912813N, 8.008963O
otobodolobo.com
Facebook
Instagram
Cociña: galega actual
Prezo: degustación 32€; 12-40€
Peche: luns, mércores, xoves e venres noite; martes
Michelín: BibGourmand
TripAdvisor: 10º da pronvincia da Coruña
C,LE 2021: Lugar 29 de Galicia

avenida da ponte 315, arousa

Publicado el 10 octubre, 202111 octubre, 2021 por admin

Na Avenida da Ponte 315 hai un bar de sempre. Un pouco de tapado, asoma xa como un referente na Illa. Racións, tapas, bocadillos e peixes a prezos moi apetecibles.

Pouco que comentar.
Café-Bar Avenida da Ponte 315.
O nome lévanos directamente ao local, e o local non é máis que un bar de toda a vida.
Daqueles que adoitaban facer os envoltorios do azucre personalizados.
Era un costume fermoso. Non sei como, nin cando, nin porqué, (nin por culpa de quen) se perdeu.
Meu pai, durante toda a súa vida, dedicouse a coleccionalos, primeiro as envolturas dos terróns e logo aquela modernidade dos saquiños. Todo un mundo de creatividade e deseño. Toda unha arte a de usar o azucre sen esnaquizar para manter o envoltorio impoluto. El non saíu de España, Portugal e Francia, pero tiña alumnos que lle traían exemplares de todo o mundo. El, con meco, despregábaos, púñalles un punto de goma arábiga, e pegábaos en cartolinas de cores cortadas a tamaño folio. As cores diferenciaban temáticas e os álbums procedencias. Había azucreiras que, personalizadas ou non, facían coleccións completas (de traxes rexionais, de coches, de bandeiras, de monumentos, de peixes…); neste caso, e dentro de cada referente xeográfico, a clasificación era por temas.
Cando meu pai faleceu, enviámoslle toda a colección a unha amiga catalana; tiveron unha longa e amable relación de cartas e intercambios e en vinte anos non chegaron a coñecérense en persoa.

Sen publicidade, reservado –case– ás xentes locais, cada día que pasa o café-Bar Avenida da Ponte gaña máis adeptos entre as xentes de fóra.
Este sábado, por exemplo, tiñan todo ocupado; o comedor interior –algo escuro, mesas de formica e serraduras polo chan– e a agradable terraza exterior. Desde esta, vimos pasar todo un desfile de pobres inxenuos que pretendían mesa sen ter reservado, ás veces, dous ou tres días antes.

O éxito vén dun trato coma se foses da familia, dunha boa man para a cociña, en base a produtos de luxo, e de prezos que poden chegar a dar un pouco de vergoña en quen ten que pagalos.

A carta non ten segredos. Unha boa oferta de petiscos en forma de racións; os indispensables peixes, e un par de exemplos de carne (Costela de tenreira 14€, e filete de croca 12€). Ademais, ‘Pratos con patacas’ (luras, 7€, xamón asado 6.5€, pincho moruno ou ovos fritidos), e unha boa colección de bocatas (polbo 6€, lombo 3.20€, bacon 3.20€ ou o clásico bocata de xamón asado, 3.5€), con capítulo propio para as hamburguesas (simpe 2.20€, completa –con queixo, xamón e vexetais, 2.70€–, e especial –queixo, xamón, bacon, ovo e vexetais, 3.20€–.

Petiscos e racións: as ameixas con prezo segundo o mercado; zamburiñas 15€, polbo con patacas 14€, xamón asado (5/10€), pementos (5/8€), etc.

Un dos pratos fortes son os peixes que, ao seren de mercado, teñen un prezo e dispoñibilidade que depende do día; neste grupo están os corbelos, os chinchos, as doncelas, fanecas, sardiñas, linguados, salmonetes, etc. Na outra banda están o peixe sapo (en caldeirada ou na prancha, 14€), o bacallau (10€), as luras (16€) ou os chopos (12€).

Somos catro e pedimos dúas de empanada de zamburiñas (millo), mexillóns, luras e polbo; dúas botellas dun viño caseiro da zona de Ourense pero sen DO (aceptable en termos xerais e bo se valoramos o prezo); dous flanes de café e dous de queixo e cafés. A comida resultou suficiente. A racións son amplas e renden ben.
O nivel medio da cociña é moi bo, sen altibaixos, sen sorpresas, ningún do pratos resulta excepcional (non é o polbo do Saratoga ou as luriñas da Meca), pero todos sen excepción resultan deliciosos, con dificultades para pronunciarme por algún deles; a empanada cunha masa de millo excepcionalmente fina e ben traballada; o polbo no punto exacto de cocción; as luras –pasadas por fariña e ovo, quizá é o que boto en falta, que non estean rebozadas só en fariña, cuestión de gusto– saben a mar e están moi ben fritidas e nada graxentas; os mexillóns, de primeira, grandes e fermosos, abertos sen máis ao vapor, son deses que conseguen que estea empezando a afeccionarme a eles; con unha pinga de limón, unha nada máis, empezo a recoñecelos como bocado de deuses.

O persoal moi accesible, simpático e dilixente, colabora ao éxito absoluto.

Pagamos 14€ por cabeza. Si, un prezo de risa para unha comida tan, tan rica.
Pareceume tan barato que ao chegar a casa analicei a conta con calma e decateime de que non cobraran as catro sobremesas. Así que alá me fun, a reclamar. Benito quedou desconcertado e con cara de bos amigos e profusión de agradecementos dixo que as sobremesas corrían da súa conta; resistinme un pouco alegando que na situación contraria tamén iría a reclamar e que eu non perdoaría, pero non fun quen de descabalgalo da moto.
Así, realmente, a comida saíu por 14€; no caso de contar a sobremesa, cada unha a 3€, o prezo tería ascendido a 17€ por cabeza, que segue a ser barato en proporción á calidade e cantidade do que comemos.

Agora que abrimos a porta, volveremos, seguro.

Café Bar Avenida da Ponte 315
Avda da Ponte 315
36626, A Illa de Arousa (Pontevedra)
986 52 72 74
GPS: 42.557768N, 8.864712O
Cociña: tradicional, racións, peixe, bocadillos
Prezo: 10-20€

louro

Publicado el 8 octubre, 20219 octubre, 2021 por admin

Ana Afonso e André Campelo naceron Louro en período de confinamento; en contra de toda lóxica está a asentarse como unha referencia en Viana. Cociña local en versión dos autores.

Louro, loureiro, laurel, Laurus nobilis.
De sabor intenso e dominante, é un dos condimentos máis utilizados na cociña galega; tanto, como para se converter nun auténtico sinal de identidade. Desde o peixe ou a caza (ai!, eses escabeches…), ata guisos ou afumados, pasando, claro, polos clásicos entre os clásicos, o marisco e os cachelos.
Os cociñeiros modernos adoitan ser parcos na súa utilización ao considerar que o seu intenso aroma pode interferir no sabor de base do produto que pretende condimentar.
Son moitas as cociñas mediterráneas que utilizan o loureiro de forma habitual, pero moi poucas o elevan á condición de marca de identidade propia como facemos os galegos e os portugueses, en especial, na zona norte.
En palabras de André Campelo, ‘Louro’ porque é un tempero con calidades óptimas para evocar memorias e, ao mesmo tempo, posúe o poder para transformar receitas máis contemporáneas.

O restaurante Louro fica afastado do centro de Viana, no lugar de Torre, na estrada que, abeirando o río, nos leva a Ponte de Lima (EN-202 quilómetro 9).
A elección do local non foi banal: Louro naceu aspirando a transformarse nun local ‘ao que hai que ir a propósito’. Aos poucos, está a conseguilo.
A circunstancia de afastarse do núcleo urbano permítelle contar cun gran comedor, un pequeno xardín e unha atractiva zona porticada.

O comedor é amplo, moi luminoso (3 das catro paredes son externas) e agradable; decoración simple e directa, en tons elegantemente modernos, moi contida e acertada.
A amplitude do local, xunto co feito de que as mesas estean moi separadas polo Covid, e ‘sen vestir’, producen o efecto dunha certa friaxe que se me antolla fácil de solucionar.

A carta é de tempada, estacional, con atención especial ao produto e as receitas locais.
A oferta deste outono comeza con entrantes como o Tartar (pan brioche, confeitura de shimeji, xema confeito e caviar de mostaza, 7€) ou o Terra Mar (confeito de cabaza e lagostinos tigre, consomé de camaróns e salsa de chile fermentado, 10€).
No apartado dos peixes, a Troita (con puré de coliflor, allos porros á prancha, mollo de albariño e alcaparras deshidratadas, 18.5€), Bacallau e millo (con polenta fritida, cebola, chourizo e broa, 19,50€) ou os Fideos de Polbo (á prancha con fideos ao caldo de peixe e pemento vermello, 21€).
Entre as carnes atopamos un Asado de outono (colo de porco con puré de castañas e mazá confeitada á sidra, 18€), o Guisado de carne (faceira de tenreira con viño tinto, portobello, puré de cenoria e cebola asada, 19.50€), ou o Magret (con cuscús de granada, remolacha amarela e po de outono, 20€).
Louro propón, tamén, unha oferta vexetariana de dous pratos: Gnochi de pataca doce (con xema confeito, shimeji en vinagreta, manteiga noisette e salvia, 17€), e Verduras de tempada (en caldo de setas kombu e algas, 18€).
Sobremesas: Chocolate trufado (galleta cremosa con xeado de vainilla, ganache de trufa negra e cacahuetes, 6.50€), Monte branco (crema batida, cremoso de castañas e crumble de chocolate, 6.50€), e Media cocción (de pastel de ovo, con xeado de queixo e pasta filo, 7€).

Optamos polo menú de outono, que consta de dous entrantes, prato de peixe, carne e sobremesa, e custa 40€ por persoa.

A carta de viños é suficiente e decidímonos por un Douro (Borges Quinta da Soalheira 2016). Moi boa elección; gustoume, moito; antollóuseme un viño especial para os 19€ de carta en restaurante; aromas finos, moito corpo, moi agradable en boca e persistencia destacable.

O ‘couvert’: pan de fermentación natural (3 diferentes), marmelada de mazá ‘porta da loja’ e paté de chourizo. Os pans, a cada cal mellor; o paté de chourizo moi rico (sabe a Portugal), e combinado coa marmelada de mazá alcanza un contraste que merece un sobresaliente. Por certo, o cuberto (o pan) fóra do menú: cobrado á parte.

O primeiro entrante son as texturas de outono: remolacha, granada, castaña, aceite e abelá. Medio bocado que entra marabillosamente; gustoume moito o contraste e a suavidade final de sabores.

Cabala ao fume: con ensalada de mazá, bulbo de apio en vinagreta e crumble de focaccia. Mantén o nivel; a cabala, ben afumada, potente, saborosa, queda suavizada pola feliz conxunción de acompañantes, sen destacar ningún; o éxito está na mestura de todos eles para mellorar o bocado de cabala.

O peixe é un cantaril ao forno: no seu mollo con cebola e allo porro salteados e pataca fondant. O primeiro, identificar o peixe. É o Helicolenus dactylopterus; ou sexa, o peixe-cabra, cabra de altura ou galiña de mar; a gallineta ou cabrilla española; un peixe de sabor suave, con bastantes espiñas (neste caso meticulosamente limpo) e non excesivamente graxo; leo que adoita utilizarse moito para fumets. De novo un prato que trunfa pola conxunción de sabores; o peixe en si está magnificamente tratado, mantendo a delicadeza e o sabor. Moi rico.

Solombo e cabaza: en puré, con cenoria glaseada e cebola morada en vinagreta. Non me canso de escribir que cada vez son menos destes tochos de carne magra e que, en moitas ocasións, acaban afeándome un menú que ía por moi bo camiño.
Neste caso hei dicir que non foi así; gustoume; o solombo era do tamaño exacto para facer que o menú resultase equilibrado; vén no seu punto, e o contraste da dozura das cenorias e o puré co leve acedo da cebola, axudan a redondear un prato de nivel.

E de sobremesa, a Colleita: mazá porta da loja, millo e uvas. Domina o millo, na crema, no xeado e nos grans soltos; a mazá, en compota, por abaixo, e as uvas, maceradas en viño, en rodelas.
Un prato moi pouco habitual, enxeñoso e moderno que representa, ás mil marabillas, este outono que non fixo máis que empezar.
Aos poucos, empezo a afacerme a estas sobremesas que escapan do exceso de azucre e son que de asinar con solvencia un menú de degustación.

En especial se a dozura plena chega cuns delicados petit-fours que acompañan o café.
Broche perfecto.

Na nosa análise de restaurantes do norte de Portugal (2021), elaborada atendendo ao trato dos restaurantes por parte das guías gastronómicas (Michelín, Mesa Marcada, Boa cama boa mesa e TripAdvisor), e apenas con dous anos de vida, Louro acadou o posto 7. Un lugar moi destacado no que unicamente se ve superado por mesas absolutamente asentadas e recoñecidas (por esta orde, G-Pousada, A Cozinha de António Loureiro, Largo do Paço, Tasca do Zé Tuga e Ferrugem).

Haberá que seguir ao Louro moi de cerca confiando nunha evolución –metamorfose din eles– que espero moi positiva.
Sen dúbida, este novo Louro paga con creces o esforzo do desprazamento.

O prezo final ascendeu a 52€ por cabeza.

Louro
André Campelo e Ana Afonso
Rua do Esteiro 5, Torre
4925-610 Viana do Castelo
+351 258 115 180
GPS: 41.715205N, 8.7163826O
lourorestaurante.pt
Facebook
Instagram
Cociña: rexional con tinturas de autor
Peche: domingo noite; luns
Prezo: 16-40€
Prato Michelín
Boa Cama, Boa Mesa: Si
TripAdvisor: Viana 1º
Posto número 7 de CL,E Norte de Portugal 2021